ΟΛΟΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 01/02 ΣΤΙΣ 19:ΟΟ ΣΤΟ ΕΚΒ ΝΑ ΦΤΙΑΞΟΥΜΕ ΤΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΜΑΣ

Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΟΠΛΟ ΓΙΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΕΣ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙΣ

Οι εργαζόμενοι στην «κοινωφελή εργασία» στο νομό μας κατόρθωσαν μέσα από τη συλλογική δράση, το σκληρό και ανυποχώρητο αγώνα και τον πολιτικό τους «τσαμπουκά» να επιβάλουν τελικά την καταβολή των δεδουλευμένων τους. Αξίζει να σημειωθεί δε, πως σε σχέση με άλλες περιοχές που δυστυχώς επικράτησε η λογική της απάθειας και της αναμονής, οι εργαζόμενοι στη Μαγνησίας επέτυχαν να πληρωθούν πιο γρήγορα. Σε καμία περίπτωση βέβαια δεν πρέπει να μας ικανοποιεί ότι μείναμε απλήρωτοι για μικρότερο διάστημα από συναδέλφους σε άλλες περιοχές. Κάθε ώρα που οποιοσδήποτε εργαζόμενος παραμένει απλήρωτος ή του καταπατώνται δικαιώματά του, πρέπει να αποτελεί αιτία αγώνα. Παρόλα αυτά μας ικανοποιεί το γεγονός πως ακόμη και αυτή η έστω και μικρή επιτάχυνση της διαδικασίας καταβολής των δεδουλευμένων μας, αποτελεί καρπό αποκλειστικά του αγώνα μας και κατ΄ επέκταση μάθημα για το πώς επιβάλλονται κατακτήσεις. Γιατί δεν θα πρέπει να έχουμε καμία αυταπάτη, ότι αν εμείς δεν είχαμε πιέσει με τις κινητοποιήσεις μας, τα χρήματά μας ακόμη δε θα τα είχαμε δει. Γιατί ουσιαστικά δεν παλέψαμε απλά για τους μισθούς που μας όφειλαν, αλλά συνολικά ενάντια στο καθεστώς της απλήρωτης εργασίας που η κυβέρνηση και οι ντόπιοι και ξένοι σύμμαχοι της προσπαθούν να θεμελιώσουν με «νύχια και με δόντια».

Ο αγώνας μας όμως δεν τελείωσε και δεν μπορεί να τελείωσε. Δεν μπορεί γιατί από τα ίδια τα χείλη των υπευθύνων του προγράμματος, (και από την ίδια την εμπειρία βέβαια που φτάνει από τις υπόλοιπες περιοχές της χώρας ) μας μεταφέρθηκε πως από εδώ και πέρα για την πληρωμή των επόμενων μηνών θα αρχίσει νέος κύκλος αναμονής, ο οποίος μπορεί να φτάσει και αρκετούς μήνες μετά το τέλος του προγράμματος. Δεν μπορεί, γιατί παρόλο που πληρωθήκαμε τα μέχρι στιγμής δεδουλευμένα μας, συνεχίζεται να μας καταπατώνται μια σειρά δικαιωμάτων και να αντιμετωπιζόμαστε ως εργαζόμενοι χωρίς δικαιώματα. Δεν μπορεί, γιατί με το τέλος του προγράμματος θα είμαστε πάλι άνεργοι (ποιος ξέρει για πόσο καιρό…) και ως εκ τούτου εν δυνάμει «υποψήφιοι» για αντίστοιχα μελλοντικά προγράμματα τα οποία απ΄ ότι διαφαίνεται θα έχουν ακόμη χειρότερους όρους εργασίας. Κυρίως όμως δεν μπορεί, γιατί δεν ονειρευόμαστε τον εαυτό μας να επιβιώνει μια ζωή μέσα στη μιζέρια και την εξαθλίωση. Γιατί η ενοικιαζόμενη εργασία δεν αποτελεί εργασία αλλά μια άμισθη σκλαβιά. Γιατί για να ζήσουμε με αξιοπρέπεια δεν διαπραγματευόμαστε τίποτα άλλο από τη μόνιμή και σταθερή εργασία με δικαιώματα και με απολαβές που να ανταποκρίνονται στις κοινωνικές ανάγκες.

Για να κατορθώσουμε από εδώ και πέρα να ανταποκριθούμε σε αυτή την αναμέτρηση πρέπει να οργανωθούμε ακόμη καλύτερα και με μόνιμα χαρακτηριστικά. Δεν αρκεί να βγαίνουμε στους δρόμους μόνο όταν δεν μας καταβάλλονται τα χρήματα. Το μοντέλο των συμβάσεων εξάλλου που υπογράψαμε δεν αποτελεί τίποτα άλλο από το νέο «πνεύμα» που επιχειρούν να δώσουν στην εργασία. Από αυτή τη σκοπιά, συμβάσεις τέτοιου τύπου, όχι απλά δε θα είναι η εξαίρεση, αλλά ο κανόνας για μια μεγάλη πλειοψηφία εργαζομένων. Σε αυτή λοιπόν τη μάχη, η δημιουργία και η δράση ενός σωματείου συμβασιούχων στην «κοινωφελή εργασία» και όχι μόνο, μόνο ενισχυτικά θα μπορούσε να δράσει.

·        Ένα σωματείο που θα αποτελέσει τη βάση για τη σύγκρουση με το νέο εφιαλτικό περιβάλλον που επιχειρούν να επιβάλουν στη θιγόμενη πλειοψηφία. Που θα παλέψει ενάντια στην «ενοικιαζόμενη εργασία» και στις συμβάσεις κατάργησης των αυτονόητων εργατικών δικαιωμάτων. Που θα παλέψει για την κατάργηση των δουλεμπορικών συμβάσεων και την αντικατάστασή τους από όρους εργασίας που να ανταποκρίνονται στις κοινωνικές μας ανάγκες.

·        Ένα σωματείο που θα «αγκαλιάσει» και θα ενοποιήσει το σύνολο των συμβασιούχων, ανεξάρτητα με τη σύμβαση που έχουν υπογράψει, βάζοντας τέλος στην αδυναμία συνδικαλιστικής έκφρασης εκατοντάδων εργαζομένων. Που θα δώσει φωνή σε όλους εκείνους που τα υπάρχοντα σωματεία αντιμετωπίζουν σαν «αόρατους». Που θα κάνει τον αγώνα μια διαρκή διαδικασία για τη θεμελίωση και υπεράσπιση εργατικών κατακτήσεων, και όχι μια σπασμωδική και εφήμερη κίνηση.

·        Ένα σωματείο που θα δώσει συνδικαλιστική κάλυψη σε όλους εμάς που καθημερινά βιώνουμε την τρομοκρατία από κυβερνητικά και εργοδοτικά κέντρα. Γιατί ο αγώνας είναι δικαίωμα και υποχρέωση σε μια εποχή βαθιάς αντεργατικής επίθεσης.

·        Ένα σωματείο που θα είναι φορέας έκφρασης των απολυμένων συναδέλφων και που δε θα τους αφήνει μόνους στα δύσκολα μονοπάτια της ανεργίας. Γιατί δεν αντιμετωπίζουμε τους άνεργους συναδέλφους ως «παροπλισμένα οχήματα», αλλά σαν συστατικό κομμάτι εκείνου του εργατικού κινήματος που θα κάνει νόμο το δίκιο του εργάτη.

·        Ένα σωματείο που θα είναι έκφραση της ανεξαρτησίας μας, μακριά από «καπελώματα» και αυτόκλητους επίδοξους εκπροσώπους μας. Γιατί όσο πιο οργανωμένοι είμαστε, τόσο πιο δυνατοί θα γινόμαστε.

Είναι γνωστή σε όλους μας η «βρωμιά» που υπάρχει σε μια σειρά από σωματεία. Για αυτό δεν ευθύνεται η ύπαρξη των σωματείων, αλλά οι δυνάμεις που τα εκμεταλλεύτηκαν ουσιαστικά για να τα εκφυλίσουν και να τα αποδυναμώσουν. Ευθύνεται επίσης ότι οι ίδιες δυνάμεις τροφοδοτούνταν από μια αντίληψη που έλεγε πως εργαζόμενοι και εργοδότες έχουν τα ίδια συμφέροντα, με αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι να είναι διαρκώς οι χαμένοι. Όλοι εμείς όμως, έχουμε τη δυνατότητα να φτιάξουμε από την αρχή ένα σωματείο που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες μας. Έχοντας βαθιά συνείδηση πως εργαζόμενοι χωρίς σωματείο είναι καταδικασμένοι να είναι για πάντα εργαζόμενοι χωρίς δικαιώματα, έρμαια στις εντολές των κυβερνήσεων και τις βουλές των εργοδοτών.