Κείμενο προβληματισμού και συμβολής αγωνιστή του σωματείου μας

ΤΑ «ΠΛΕΟΝΑΣΜΑΤΑ» ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΚΛΕΜΜΕΝΑ ΜΑΣ ΛΕΦΤΑ!

Τελικά έχουν οι κεντρικές πολιτικές εξελίξεις, αλλά και αυτή καθ’ αυτή η κυβερνητική επιχειρηματολογία, σχέση με την κατάσταση που βιώνουν αρκετές δεκάδες χιλιάδες προσωρινοί εργαζόμενοι-άνεργοι, που είχαν και έχουν την τύχη ή την ατυχία να εργαστούν στα λεγόμενα προγράμματα «κοινωφελούς εργασίας»; Πλέον είναι περισσότερο από προφανές πως στην προσπάθεια να φορτώσουν τα βάρη της κρίσης στον κόσμο της εργασίας, αποδιαρθρώνουν και διαλύουν πλήρως της εργασιακές σχέσεις. Σε αυτό το έδαφος «γεννήθηκαν» μια σειρά «πρωτότυπων» μορφών εργασίας που στον πυρήνα τους δεν περιείχαν τίποτα άλλο εκτός από μια μεγαλύτερη εκμετάλλευση για τους εργαζόμενους. Μια εκμετάλλευση, που εκφράζεται είτε μέσα από τους μισθούς πείνας, είτε μέσα από την κατάργηση κάθε εργατικής κατάκτησης, είτε μέσα από την απλήρωτη εργασία. Γέννημα θρέμμα λοιπόν αυτού του πλαισίου, είναι και η λεγόμενη «κοινωφελής εργασία» ή αλλιώς η ενοικιαζόμενη προσωρινή εργασία, που εκτός των άλλων λειτουργεί και ως «πολιορκητικός κριός» για τα εναπομείναντα εργατικά δικαιώματα.

Στα πλαίσια όμως του περιβόητου «success story» η κυβερνητική προπαγάνδα, έπρεπε να εμφανίσει και το «πολυπόθητο» πλεόνασμα για να «νομιμοποιήσει» την χούντα που επέβαλαν εδώ και 3 χρόνια σε συνεργασία με την ΕΕ και το ΔΝΤ. Πώς όμως να εμφανίσει η κυβέρνηση του κοινωνικού θανάτου πρωτογενές πλεόνασμα, από τη στιγμή που καταστρέψει τις παραγωγικές ικανότητες ετούτου του τόπου με την περιθωριοποίηση πάνω από το 50% του ενεργού οικονομικά πληθυσμού; Από τη στιγμή που στέλνει το πιο δυναμικό κομμάτι, τη νεολαία, είτε στη διαρκή ανεργία, είτε στην μετανάστευση; Από τη στιγμή που ξεπουλάει όλων των κοινωνικό πλούτο; Έτσι αποφάσισαν να παρουσιάσουν ως πλεόνασμα το κλέψιμο. Ότι έκλεψαν το τελευταίο διάστημα, από μισθούς, συντάξεις, από τη διάλυση των ασφαλιστικών ταμείων και της υγείας προσπαθούν τώρα να το παρουσιάσουν ως «εθνική επιτυχία».

Την ίδια στιγμή σε μερικές δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους των προγραμμάτων «κοινωφελούς εργασίας» τους χρωστούνται χρήματα, τα οποία διαχειρίζεται το ελληνικό δημόσιο. Εντύπωση, δε προκαλεί, πως ενώ οι εργαζόμενοι «κάθονται σε αναμμένα κάρβουνα» για το πότε και για το εάν θα δουν τις αμοιβές της εργασίας τους, οι λεγόμενοι συμπράττοντες φορείς (μια σειρά ΜΚΟ, το ΙΝΕ ΓΣΕΕ κ.τ.λ) δεν φαίνεται να αγχώνονται ιδιαίτερα για το χρηματικό ποσό που τους αντιστοιχούσε από τα εν λόγο προγράμματα. Είναι φανερό, πως οι κυβερνητικοί εταίροι των ΜΚΟ και του ΙΝΕ ΓΣΕΕ, είναι πληρωμένοι, σε αντίθεση με τους εργαζόμενους. Για μια ακόμη φορά η φιλοεργοδοτική πολιτική αποκαλύπτεται στο μεγαλείο της. Αλήθεια, πόσο ακόμα θα μας παρακρατούνται παράνομα τα χρήματά μας για να τονώσει η κυβερνητική συμμορία την «εθνική της περηφάνια». Με τα χρήματα μας, δεν μπορείτε να κρύψετε την τραγωδία για την εργαζόμενη πλειοψηφία που σήμαναν τα μνημόνια.

Πρέπει να καταλάβουμε πως από την πλευρά τους, δεν υπάρχει καμία εγγύηση. Η μόνη εγγύηση για την διασφάλιση των όρων επιβίωσής μας, αλλά και πολύ περισσότερο για να ζήσουμε επιτέλους σαν άνθρωποι, με σταθερή και μόνιμη εργασία και με αποδοχές που να καλύπτουν τις ανάγκες μας, είναι ο σκληρός, διαρκής και ανυποχώρητός αγώνας μας. Ένας αγώνας που πρέπει να στοχοποιεί ταυτόχρονα τόσο τα κυβερνητικά κέντρα, όσο και τους εκάστοτε εργοδότες μας, μιας και η κατάσταση η οποία βιώνουμε αποτελεί δικό τους κατασκεύασμα. Τα προβλήματα μας, δεν θα τελειώσουν αν δεν τους τελειώσουμε. Να τελειώνουμε λοιπόν με την κυβερνητική χούντα και τους επίδοξους διαχειριστές της ίδιας κατάστασης. Να τελειώνουμε με τον κόσμο των αφεντικών και την εκμετάλλευση μας.

Χονδρογιάννης Βασίλης

Μέλος του σωματείου συμβασιούχων εργαζομένων σε ΝΠΙΔ μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Από τις αρχές Σεπτέμβρη, με το ξέσπασμα των απεργιακών κινητοποιήσεων των καθηγητών και των διοικητικών υπαλλήλων των Πανεπιστημίων και ενώ διαφαίνονταν η ανάπτυξη ενός απεργιακού και αγωνιστικού μετώπου σε μια σειρά χώρων εργασίας, το σωματείο μας πάλεψε για το συντονισμό των μαχόμενων κλάδων και την κλιμάκωση των αγωνιστικών κινητοποιήσεων. Αυτό αποτελεί αναγκαίο βήμα για τη νικηφόρα κατάληξη αγωνιστικών κινητοποιήσεων, το οποίο μεθοδικά εδώ και χρόνια υπονομεύει τόσο η συνδικαλιστική γραφειοκρατία των ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, όσο και εκείνη των Εργατικών Κέντρων, των ομοσπονδιών και οι ηγεσίες μιας σειράς σωματείων. Από τους αγώνες που έχουμε δώσει μέχρι σήμερα ενάντια στην απλήρωτη εργασία και συνολικά στην ενοικιαζόμενη εργασία, γνωρίζουμε πως δεν μπορούμε να νικήσουμε, αν ο καθένας παλεύει μόνος του, αν ο καθένας κλείνεται στον κλάδο του, αδιαφορώντας για εκείνα που επιβάλλονται σήμερα σε μια σειρά εργαζομένων, αλλά αύριο θα «χτυπήσουν την πόρτα» όλων μας. 

Σε αυτή τη λογική προσπαθήσαμε μαζί με άλλα σωματεία να δημιουργήσουμε ένα χώρο πρωτοβάθμιου συντονισμού. Από την πρώτη στιγμή θέσαμε τις σκέψεις μας για τα χαρακτηριστικά που θα έπρεπε κατά τη γνώμη μας να έχει το εγχείρημα του συντονισμού, με κείμενο – απόφαση των συλλογικών μας οργάνων (Τα σχετικά με το εγχείρημα συντονισμού κείμενα, που στηρίζονται στις αποφάσεις των συνελεύσεων του σωματείου μας, είναι αναρτημένα στο blog μας). Στην πορεία διαπιστώθηκε πως η πλειοψηφία των συμμετεχόντων στην προσπάθεια συντονισμού υιοθετούσε ή αποδέχονταν ανενόχλητα στάσεις, που κατά τη γνώμη μας υποδαυλίζουν το εγχείρημα για έναν από τα κάτω συντονισμό στη βάση συλλογικών αποφάσεων: 1) Ελάχιστα σωματεία από εκείνα που συμμετείχαν έκαναν γενικές συνελεύσεις προκειμένου να εμπλακεί όλο το δυναμικό των σωματείων στη διαδικασία συντονισμού. Στις συνελεύσεις του συντονισμού συνήθως έρχονταν μέλη των ΔΣ των σωματείων που εκπροσωπούσαν αποκλειστικά τον εαυτό τους. 2) Συνδικαλιστές με θέση ή όχι στα Δ.Σ. των σωματείων τους, αλλά κυρίως χωρίς να εκτελούν ή να μεταφέρουν απόφαση συλλογικού τους οργάνου, κάποιες φορές χωρίς να εκπροσωπούν κανένα συλλογικό χώρο, επεδίωξαν ή αποδέχτηκαν απροβλημάτιστα την παρουσία στο συντονισμό και εκπροσώπων μικροεργοδοτικών  συλλόγων, όπως ο Σύλλογος ιδιοκτητών καφετεριών και χώρων εστίασης (Η θέση του σωματείου μας για το ζήτημα και οι προτάσεις για την υπέρβαση του προβλήματος κοινοποιήθηκαν με κείμενο που βρίσκεται στο blog μας). Για εμάς το ζήτημα των κοινωνικών συμμαχιών στη μάχη ενάντια στην αντιεργατική/ αντιλαϊκή πολιτική των μνημονίων δεν είναι ούτε φιλολογικού χαρακτήρα ούτε αναντίστοιχη πολυτέλεια για την συγκυρία. Υπό το πρίσμα μιας μονοδιάστατης ανάγνωσης της μνημονιακής πολιτικής με όρους «ξενικής κατοχής», αλλά και με τη φιλοσοφία των άνευ όρων συμμαχιών προκειμένου να αλλάξουν κοινοβουλευτικοί συσχετισμοί, ώστε να «σωθούμε», οι πολιτικές δυνάμεις που προτάσσουν ή επικροτούν παθητικά την αντίληψη για ένα συντονισμό όλων των «πληττόμενων κοινωνικών στρωμάτων» στη βάση και μόνο μιας αντιμνημονιακής αγανάκτησης, – αλλοιώνουν τη φυσιογνωμία του συντονισμού, επιχειρώντας εφήμερες συμμαχίες που τελικά δεν φέρνουν κανέναν προ των ευθυνών του. Αντίθετα αποδέχονται μια σειρά από αντεργατικές συμπεριφορές εργοδοτών, χωρίς να απαιτούν ούτε καν την καταπολέμησή τους, από τις εργοδοτικές ενώσεις που επιθυμούν να συμμετέχουν στο συντονισμό. 

Δεδομένης της κατάστασης, το σωματείο μας πήρε την απόφαση να αποχωρήσει από τη διαδικασία του συντονισμού. Στη μέχρι τώρα πορεία μας, έχουμε δώσει σκληρό αγώνα με την εκάστοτε εργοδοσία. Δεν είμαστε σε καμία περίπτωση διατεθειμένοι να συνυπάρξουμε με τους εργοδότες μας. Τα συμφέροντα αυτών είναι εντελώς αντιπαραθετικά με εκείνα των εργαζόμενων. Παρόλα αυτά, θεωρούμε τη δημιουργία ενός συντονισμού πρωτοβάθμιων εργατικών σωματείων απαραίτητο όρο για να ηττηθεί η νέα τυραννία των κυβερνήσεων και της ΕΕ. Από αυτή τη σκοπιά καλούμε όλα τα σωματεία της περιοχής μας να συμβάλουν στην υλοποίηση ενός τέτοιου σχεδίου. Το σωματείο μας, με τις μικρές ή μεγάλες του δυνάμεις θα συμβάλει με επιμονή και υπομονή σε αυτή την κατεύθυνση.  

Η προσωρινή Δ.Ε.